Ik heb altijd gedacht dat ik gelukkig was met mijn leven. Met mijn overdrukke baan in de IT die vele uurtjes in de week opslurpt. Als vader van 2 kinderen, als echtgenoot, als baas van een viervoeter, als joviale vriend waarmee je best een biertje kunt drinken , als zoon en als de tijd het toeliet als helpende hand bij waar het op dat moment nodig was. Ik was altijd bezig, druk, druk, druk, rennen, vliegen, springen. Dagen dat ik 12 uur van huis was waren meer regel dan uitzondering. Controle hebben was me ook niet vreemd.
Ik leefde mijn leventje en op een dag bedacht ik dat ik niet gelukkig was met mezelf. Ik had geen tijd voor mezelf, ik was niet meer happy met hetgeen wat ik in de spiegel zag, mijn conditie was beneden peil. Ik begon moe te worden maar zag het nog niet helemaal en ging in hetzelfde slopende tempo door met mijn leven zoals het op dat moment ging.
Het heeft een tijdje geduurd voordat ik op het punt kwam dat ik besefte dat het toch allemaal wat anders moest. Ik kreeg een burn out te verwerken.
Op dat punt begon ik helder te zien, dat het hoog tijd was voor structurele veranderingen en ik besloot nog onwennig de boel om te gooien en tijd voor ontspanning en voor mezelf in te bouwen. Ik ging sporten.
Uiteraard gaat het niet allemaal zoals je dat zelf wilt en er waren factoren die ook tijd en aandacht nodig hebben dus je zakt terug in oude gewoontes en krabbelt weer op.
Totdat ik op een dag op vakantie was met mijn gezin en bovenop een berg stond en het gevoel had dat ik de hele wereld aan kon. Ik voelde me fit, goed en mijn lichaam was me dankbaar. Mijn weg bergop was in volle gang, alles wat me nog bezig hield kon ik handelen en ik zou mijn doel bereiken.
Enkele dagen na dat geweldig moment werd ik echter wakker uit een 5 daagse kunstmatige coma in het ziekenhuis in Klagenfurt (Oostenrijk). Hevig gedesillusioneerd, verward, niet beseffend dat ik in dat bed lag, ervan overtuigd dat er sprake was van een vergissing want dat kan mij toch niet gebeuren, ik ben zo goed bezig ?
Diverse botbreuken, diverse hersenbloedingen en de prognose dat dit nog een hele tijd zou gaan duren. Langdurige revalidatie om weer te kunnen lopen, spreken en dagelijkse dingen weer te kunnen doen in het vooruitzicht.
Mijn wereld stortte in 1 klap helemaal in, toen ik me besefte wat er was gebeurd. Een schim van mezelf, een gebroken man in een ziekenhuisbed op 1100 km afstand van thuis en toen had ik nog niet nagedacht over het risico op hersenbeschadigingen en de angst die er was geweest gedurende die 5 dagen coma of ik nog wel zou ontwaken
Eenmaal bekomen van de schrik kwam echter de “ BERTRAND DRIVE “ naar boven. Een sterke wil om te overwinnen en om het onmogelijke te doen. Ik ben immers van een familie die alles aan kan en ook dit ga ik aan, onvermoeibaar en vol strijdlust. Het was me nog niet duidelijk hoe ik aan die kracht zou komen op dat moment, maar dat ik niet als een oude man in bed zou blijven liggen dat was me volkomen helder. Het was mijn doel geworden.
Na nog een aantal onderzoeken, trainingen, operaties en andere ingrepen die me al mijn energie kosten mocht ik naar “huis”
Ik werd naar het ziekenhuis in Heerlen gebracht en kwam daar terecht op de intensive care, echter dezelfde dag kwam er al de mededeling dat ik daar niet thuis hoorde en maar naar huis moest gaan. In allerijl werd er een bed en een rolstoel geregeld en de dag erna werd ik zonder plan van aanpak en zonder enige duidelijkheid naar huis gestuurd.
Thuis:
Thuis begon de weg naar herstel. Heel lang heb ik gedacht dat ik niet meer mezelf was. Ik reageerde anders, was opstandig, prikkelbaar, twijfelde aan mezelf en kon er niet mee overweg dat mensen mij vertelden wat ik wel en vooral niet mocht doen. Onmacht, frustratie omdat ik niet gewend was stil te zitten, ik was immers altijd bezig en altijd druk.
Het heeft even geduurd voordat ik de directe confrontatie met mezelf en met mijn onmacht, maar ook met mijn directe omgeving een plekje kon geven en er uiteindelijk een stukje acceptatie en rust in me kwam. Ik voelde me zeer beperkt in mijn vrijheid en voelde me met grote regelmaat als een hondje terug in mijn mand gestuurd.
Revalidatie starte vrij snel en men pakte dat heel breed aan. Lichamelijk ondersteuning, geestelijke ondersteuning en ook ondersteuning van mijn gezin zodat we dit samen een plek konden geven en er onze weg in konden vinden.
De dag dat het bed en de rolstoel weg mochten voelden als een enorme overwinning.
Langzaam werd ik weer actiever en toen ik bij de revalidatie therapeut 1 minuutje mocht rennen op de loopband besefte ik euforisch dat ik nu echt op weg was naar herstel.
Langzaam maar zeker krabbelde ik op en door mijn enorme drive en doorzettingsvermogen mocht ik in november al een sessie per week bij de therapeut inruilen voor een aangepast rondje in de sportschool. Ik mocht het hardlopen weer gaan opbouwen en werd van dag tot dag zekerder van mezelf. In sportkleding voelde ik me happy en was ik helemaal mezelf. Ik voelde me weer een mens.
Totdat de dag kwam dat er op een hersenscan een nieuwe hersenbloeding ontdekt werd. Deze was er niet op de scans van Klagenfurt en het hoe en wat was niet duidelijk. Rond deze tijd begon het ook aan me te knagen of ik niet toch cognitieve beperkingen had overgehouden en dat wierp een schaduw over mijn geluk. Even kwam ik in een dip maar bleef toch bezig met mijn vernieuwde zinvolle manier van leven. De bloeding trekt weg, het lichaam lost het zelf op. Uit tests kwam dat er geen cognitieve beperkingen zijn. Jerry 2.0 : is een feit...
