NAH en ik, wat ervaar ik en waar loop ik tegenaan

Iedereen met een aandoening zal het met me eens zijn, je loopt tegen dingen aan waar je een weg in moet vinden.

Je kunt jezelf identificeren met een aandoening en deze als een last met jezelf meedragen en toestaan dat deze je hele leven beïnvloedt of je kunt ermee aan de slag gaan en proberen je leven zo aangenaam mogelijk te maken als kan in combinatie met je aandoening.
Ik ben van huis uit iemand die oplossingsgericht denkt en niet opgeeft dus voor mij was de eerste optie geen optie en ik ging ermee aan de slag om met een NAH een zo positief mogelijk leven te leiden.

In het begin toen ik pas thuis was uit het ziekenhuis en ik nog niet echt duidelijk had wat het NAH voor een impact zou gaan hebben op mijn toekomst liep ik regelmatig na te denken en te piekeren over de invloed die dit kon hebben op mijn cognitieve en sociale vaardigheden.

Ik werd hier best wel onzeker van want wat als ik niet meer kon functioneren zoals ik gewend was?

Wat als ik als vader op een vreemde onbekende manier zou reageren op mijn kinderen? Of op mijn echtgenote? Op de rest van mijn omgeving?

Wat als mijn hersens cognitief niet meer deden wat ik gewend was?
Als ik mijn werk niet meer kon doen?
Als ik niet meer kon multitasken, of de snelheid eruit was?
Vaardigheden die ik stuk voor stuk nodig heb in mijn werk.

Word ik nog de persoon die ik was voordat dit allemaal gebeurde?

Mijn directe omgeving viel het wel op dat ik soms anders reageerde dan voorheen, ik was sneller geprikkeld, reageerde op dingen waar ik normaal niet op zou reageren en reageerde niet op dingen die me normaal gesproken zouden irriteren.
Ik kon wat minder verdragen, was lichter te raken en piekerde me een slag in de rondte omdat ik toch wel bang was dat ik nooit meer de oude zou worden.

Hiervoor hebben we goede handvaten gekregen van de Neuro psycholoog en ik herkende de situaties waar ik anders reageerde met hulp van mijn omgeving vrij snel en kon die leren herkennen er erop inspelen en aanpassen.
Er zijn nog altijd dingetjes waarop ik anders reageer, maar omdat dat aangenaam is heb ik dat aangehouden en is dat een onderdeel geworden van Jerry met een NAH.
Ik zeg sneller wat me op het hart ligt en dat is een positieve ontwikkeling die ik dan ook van harte omarm.

Wat de cognitieve vaardigheden betreft, dit heb ik voorgelegd aan mijn neuro psycholoog na een aantal maanden en ik heb een aantal testen gedaan.
Het geheugen, de snelheid, het organiseren en plannen en de aandacht cq focus zijn door middel van deze testen aan een grondig onderzoek onderworpen om te bekijken of dit inmiddels aan het herstellen was.

Tijdens het maken van de testen gaat uiteraard van alles door je hoofd, maar ik heb mijn uiterste best gedaan om ze te maken.

Groot was de verbazing en ook de trots toen ik een aantal dagen na de testen een oefening zomaar op papier kon zetten volledig uit mijn geheugen. Wat was ik trots dat ik dat nog allemaal wist. Eigenlijk was ik er dus toch onbewust een beetje van uit gegaan dat dit alles toch een blijvende impact zou hebben op mijn doen en laten en vooral op mijn kunnen.

Na een week of twee kreeg ik in het uitslag gesprek dan ook te horen dat mijn cognitieve vaardigheden volkomen normaal waren en ik niet onder deed voor de gemiddelde persoon uit mijn leeftijdscategorie die werkzaam was in een soortgelijk beroep.

Ik was dolgelukkig en blij dat ook dit zo belangrijke stuk niet was verandert en ik toch nog voor een groot deel mij was, vergelijkbaar met de mij voor het ongeval.

Nu, heb ik het bericht gekregen dat ik mijn werkzaamheden weer langzaam mag gaan opbouwen.
Op therapeutische basis, stapje voor stapje in een tempo dat past bij mij en bij de gevolgen van NAH.

Ik sta te popelen om weer te mogen beginnen en ben me bewust ervan dat ik ook hier tegen bepaalde zaken ga aanlopen.

Hoe me dit vergaat?
Stay tuned ...